Onderzoekers van de KU Leuven hebben ontdekt dat wie oxytocine, ook wel het knuffelhormoon genoemd, toegediend krijgt, dit ook zelf meer begint aan te maken. Dat stelden de onderzoekers vast bij mensen met autisme, laat de universiteit weten. De resultaten van het onderzoek werden gepubliceerd in het tijdschrift European Neuropsychopharmacology.

"We zijn gaan kijken naar de effecten van het zogenaamde knuffelhormoon bij 40 volwassen mannen met autisme", legt professor Kaat Alaerts uit. "Bij de start van het onderzoek namen we bij elk van hen een speekselstaal af om hun individuele oxytocineniveau te kunnen vaststellen, een nulmeting dus. Nadien kreeg de testgroep een maand lang dagelijks oxytocine toegediend via een neusspray, de controlegroep kreeg een placebo."

Vierentwintig uur na de laatste toediening werd opnieuw een speekselstaal afgenomen, en vier weken later opnieuw. Uit analyse van deze stalen bleek dat mensen die gedurende vier weken oxytocine toegediend krijgen, tot een maand na de behandeling nog steeds hogere hoeveelheden van het hormoon in het lichaam hebben.

"Dit kan onmogelijk nog een restant zijn van de toegediende dosissen", verklaart Alaerts. "Hun lichaam maakte dus zelf meer oxytocine aan." De professor ziet ook een mogelijke verklaring: "Oxytocine zorgt ervoor dat we ons socialer gedragen. Sociaal contact zorgt op zijn beurt dat het lichaam extra oxytocine aanmaakt, wat er dan weer voor kan zorgen dat we ons socialer gaan gedragen, enzovoort."

De resultaten die uit het onderzoek komen, zijn het gevolg van een eerste pilootstudie. "Er is nog heel wat bijkomend onderzoek nodig vooraleer oxytocine gangbaar kan zijn voor de behandeling van sociale problemen of hechtingsproblematiek", zegt Alaerts.

Het onderzoeksteam werkt momenteel aan een studie naar de effecten van oxytocine bij kinderen met autisme tussen acht en twaalf jaar. Daarnaast zijn er ook plannen om gelijkaardige studies uit te voeren op grotere schaal.