Als arts en wetenschapper stelt dr. Lieve Van Ermen zich ernstige vragen bij de nauwkeurigheid en de zin van snelheidsboetes die worden uitgeschreven voor minimale overschrijdingen, zoals 51 km/u in een zone 50. Aanleiding is een recent PV dat op wetenschappelijk drijfzand berust volgens haar.

Haar uitgangspunt: vanuit een objectief, wetenschappelijk perspectief is snelheid meten met klassieke snelheidsmeters inherent onnauwkeurig. Alleen satellietmetingen geven een precieze waarde: een auto die 120 km/u op de kilometerteller aangeeft, rijdt via GPS in realiteit slechts 113 km/u.

Het verschil tussen 50 en 51 km/u is met het blote oog, zeker voor een chauffeur die op het verkeer moet letten, onmogelijk waarneembaar. In een omgeving met snelheidsremmende maatregelen zoals vernauwingen en drempels – waar de aandacht moet gaan naar het anticiperen op andere weggebruikers – is het cerebraal onmogelijk om bewust 1 à 5 km/u bij te sturen. Zelfs de minimale voetbewegingen die daarvoor nodig zijn, vallen buiten bewuste motorische controle.

In haar woorden: “Als men rond de 50 aanhoudt, wat in mijn geval zeker een feit was, ga je als je de verkeersdrempel bergop neemt, 1 à 5 km/u afremmen en bergaf dan weer 1 à 5 km/u versnellen. Trouwens, hoeveel mm moet een voetpedaal ingedrukt worden om 1 à 5 km/h te versnellen? Of omgekeerd?”

Boete/winstbejag

Hoewel de cardioloog en gewezen senator pleit voor snelheidsbeperking in woonwijken, vraagt ze zich af of boetes voor zulke minieme afwijkingen echt bijdragen tot verkeersveiligheid, of eerder een verdoken vorm van inkomstenverwerving zijn. “Dit ruikt naar boete/winstbejag.”

Misschien is het tijd dat ook de academische wereld – experten in neurologie, fysica en oculometrie – zich hierover uitspreekt. Hoeveel burgers zijn intussen op deze manier beboet? En wat levert dat jaarlijks op? Ze plant hierover een open brief en dit is alvast een voorsmaakje.